Polska Rzeczpospolita Ludowa 1952-1989, 550. rocznica bitwy pod Grunwaldem, 1960, Warszawa, Aw: Trzej rycerze, wokół cztery herby: POLSKA, CZESI, LITWA, RUSINI, w otoku 15 LICA 1410 - GRUNWALD - 550 ROCZNICA - 15 LIPCA 1960, Rw: Pomniki grunwaldzkie, wokół heb Polski, Tarcza Grunwaldu, znak zlotu oraz Krzyż Grunwaldu, OGÓLNOPOLS - KI KOMITET - FRONTU JED - NOŚCI NARIDU, medal projektu Bitwa pod Grunwaldem z 15 lipca 1410 roku jest jedną z najsłynniejszych bitew w historii Polski. Ale czy rzeczywiście była tak wielkim sukcesem, czy jednak zwycięstwo zostało niewykorzystane? – Dalekosiężne skutki tej bitwy były ogromne. Zakon został zrujnowany i już nigdy nie podniósł się z kolan – mówi „Wprost” prof. Michał Kopczyński z Uniwersytetu Warszawskiego i Sam monarcha był wielkim miłośnikiem Lublina i przyczynił się do jego rozwoju. Dziś 613. rocznica Bitwy pod Grunwaldem. Jak co roku na Polach Grunwaldzkich trwa inscenizacja wielkiego zwycięstwa Polaków nad Zakonem Krzyżackim. Warto przy tej okazji przypomnieć związki Lublina z wielką wojną i królem Władysławem Jagiełło Grunwald, spot przygotowany na obchody 600. rocznicy bitwy pod Grunwaldem. Wykonany przez Platige Image pod kierunkiem Tomasza Bagińskiego.Przygotowana zosta Miecze Grunwaldu przekazali sobie po raz 25. Od tylu bowiem lat, na polach między Stębarkiem, Łodwigowem i Ulnowem w Warmińsko - Mazurskiem, odbywa się inscenizacja Bitwy pod Grunwaldem - historycznego starcia wojsk polsko-litewsko-ruskich pod dowództwem Władysława Jagiełły z wojskami krzyżackimi, d Inscenizacja bitwy na polach Grunwaldu. Od 1998 roku na polach pod Grunwaldem, co roku spotyka się około 3 tysięcy miłośników średniowiecza z różnych zakątków świata. Rycerze przebrani w zbroje stają do walki podczas największej inscenizacji bitwy w Polsce. A wszystko dzieje się z udziałem kilkudziesięciu tysięcy widzów. . W 1960 roku pod Grunwaldem stał już pomnik upamiętniający wiktorię z 1410 roku. Z ustaleń muzealników z Grunwaldu wynika, że z całego kraju autobusami i ciężarówkami zwieziono młodzież i dorosłych, by świętować 550-lecie zwycięstwa nad Krzyżakami. Do zebranych tłumów przemawiał sam "Wiesław" Gomułka, w uroczystościach uczestniczyło wielu ambasadorów. Są też relacje o uroczystych przelotach samolotów nad polem bitwy. – powiedział Drej. . Ponieważ stosunki polsko-niemieckie nie były wówczas uregulowane np. w odniesieniu do granicy na Odrze i Nysie rocznica bitwy pod Grunwaldem była wykorzystana propagandowo. Był to propagandowy etap wykorzystywania zwycięstwa nad Krzyżakami, jednak trzeba pamiętać, że to także element kształtowania się etosu grunwaldzkiego. – dodał. Uroczystości z 1960 roku miały propagandowy charakter. To nie oznacza jednak, że mamy nie zebrać świadectw, jak to wyglądało. Wiemy, że niektóre dzieci właśnie wtedy po raz pierwszy w życiu spróbowały lodów, dowieziono też oranżadę – opowiadał dyrektor Muzeum. Pracownicy Muzeum Bitwy pod Grunwaldem opracowali ankietę z pytaniami do uczestników uroczystości z 1960 roku. Chcieliby nagrać ich wspomnienia, spisać je, proszą też o udostępnianie im pamiątek z tamtych wydarzeń, np. odznak, czy dyplomów. Źródło: i Od premiery "Krzyżaków" Aleksandra Forda minęło właśnie 60 lat. Megaprodukcja kosztowała 33 miliony ówczesnych złotych. Za te pieniądze można byłoby wyprodukować 11 filmów fabularnych. W dziele o bitwie pod Grunwaldem wykorzystano 18 tysięcy kostiumów, 3500 koni i blisko tysiąc statystów. W kinach film obejrzało 32, 315 mln widzów, co jest rekordem oglądalności w Polsce. Zobaczcie, jak wyglądają groby gwiazd "Krzyżaków". "Krzyżacy" mieli trafić do kin 15 lipca 1960 roku, czyli w 550. rocznicę bitwy pod Grunwaldem. Ostatecznie premiera odbyła się 2 września. Powodem przesunięcia na wrzesień był fakt rocznicy wybuchu II światowej. Krzyżacy jednoznacznie kojarzyli się bowiem z Niemcami. Film Aleksandra Forda był także hitem w Związku Radzieckim (29,6 mln widzów) i Czechosłowacji (2,65 mln). W filmie sprawny widz, mógł zaobserwować kilka wpadek. Władysław Jagiełło miał mieć widoczny zegarek, szarża Krzyżaków odbyła się na tle słupów linii wysokiego napięcia, a rycerze, którzy wręczyli królowi Polski dwa nagie miecze, mieli być w w trampkach. Niestety gwiazd "Krzyżaków" nie ma już z nami. Niedawno odeszli Mieczysław Kalenik, Grażyna Staniszewska, czy Emilian Karewicz. Zobaczcie, gdzie pochowali się aktorzy tej megaprodukcji. Był złym człowiekiem – mówią ci, którzy znali i pracowali z reżyserem „Krzyżaków” Aleksandrem Fordem. W marcu 1968 r. Forda dopadła antysemicka nagonka. W nocy 4 kwietnia 1980 r. 72-letni reżyser Aleksander Ford usiadł przy biurku w małym hotelu Naples na Florydzie i napisał krótki tekst. Kiedy skończył, włączył magnetofon i nagrał do żony i córki parę słów na taśmie. – Taki jestem, a właściwie taki byłem – zakończył niskim, głębokim głosem. „Na całej swojej drodze nie spotkałem człowieka tak bezwzględnie cwanego jak Ford. Myślę, że mogę o nim to śmiało napisać, gdyż wiem, ilu ludzi, ile pomysłów i ile filmów zmarnował ten najbardziej cwany oportunista” – wspominał Marek Hłasko w „Pięknych dwudziestoletnich”. Poznali się przy okazji ekranizacji powieści Hłaski „Ósmy dzień tygodnia”. Fordowi odradzano to przedsięwzięcie, ale uznał, że dokona „odhłaszczenia” polskiego filmu. Prawda jest taka, że Hłasko, enfant terrible polskiej literatury, był bardzo modny. A Forda interesowały wszelkie nowe trendy. Dobiegał pięćdziesiątki i chciał trzymać rękę na pulsie. Jego nowatorska w formie „Piątka z ulicy Barskiej”, gdzie za szerzącą się przestępczość Ford obwinił młodzież z wojennego podziemia, zaledwie parę lat wcześniej zdobyła za reżyserię nagrodę w Cannes, więc Ford płynął na fali popularności. Ale na ekranizacji Hłaski się przejechał. Mówiono, że nie wyczuł subtelności opowiadania i stworzył obraz na podstawie własnych wyobrażeń o bolączkach młodzieży. Hłasko stwierdził: „Z filmu wyszło g.... Ford zrobił film na temat, że ludzie się nie mają gdzie rżnąć – wspominał – co oczywiście nie jest prawdą; rżnąć można się wszędzie”. Władza też nie była zachwycona. Władysław Gomułka nie mógł znieść pesymistycznej wymowy filmu, tułającego się bez celu bohatera i tego, że „wszyscy ciągle piją wódkę”, więc wycofał zgodę na emisję. „Ósmy dzień tygodnia” przeleżał na półce 25 lat, do 1983 r. A Aleksander Ford, ulubieniec władzy, znalazł się w niełasce. A jeszcze niedawno mógł wszystko. Znał całą wierchuszkę partii z Bierutem na czele. Popierał go sam Jakub Berman, jedna z najważniejszych postaci PZPR, członek komisji do spraw bezpieczeństwa, który kazał wysyłać do więzień i na śmierć żołnierzy AK. Z takimi przyjaciółmi Ford czuł się wszechmocny. To jemu łódzka szkoła filmowa zawdzięczała nowoczesne kamery, które kazał sprowadzić z wytwórni w Babelsbergu pod Poczdamem, gdzie w czasie wojny naziści kręcili filmy antysemickie, a po wojnie o przygodach Winnetou. To on się uparł, żeby stworzyć zespoły filmowe, takie jak Studio. I była to jedyna rzecz, za którą filmowcy byli mu wdzięczni. Ford studiował historię sztuki, ale film interesował go bardziej. Jeszcze w latach 30. stworzył kilka krótkometrażowych obrazów na tematy społeczne: „Legion ulicy” – o warszawskich gazeciarzach, „Ludzi Wisły” – o społeczności wodniaków czy nagraną w jidysz „Drogę młodych” o dzieciach chorych na gruźlicę z sanatorium w Miedzeszynie. Film – jak wspominał krytyk Tadeusz Lubelski – wychodząc poza ramy klasycznego dokumentu, zachwycił wielu zagranicznych reżyserów, w tym samego Luisa Buñuela, bo Ford był samorodnym talentem: kreatywny, oryginalny, a wychodząc z kamerą na ulicę, wyprzedzał nawet włoskich neorealistów. – Gdyby wtedy przybył do Hollywood, byłby nie tylko Goldwynem amerykańskiego filmu, ale Goldwynem-Meyerem razem – mówił amerykańskie publicysta David Halberstam. Zanim przyszła wojna, był już wojującym komunistą – działaczem Komunistycznej Partii Polski i Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom, a we wrześniu 1939 r. „podpisał się” pod sowiecką aneksją wschodniej części Polski i stawił w Mińsku do dyspozycji ekip kręcących materiał z triumfalnego pochodu Armii Czerwonej przez polskie ziemie. Nie wstąpił do armii Andersa, tylko jako młody, zdolny, dyspozycyjny porucznik, który dobrze rozumiał potrzeby nowej władzy ludowej i umiał się przypodobać, został kierownikiem Czołówki Filmowej Wojska Polskiego przy I Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, która tworzyła się w Sielcach nad Oką. Filmował przemówienia Wandy Wasilewskiej, Zygmunta Berlinga, Karola Świerczewskiego, dokumentował tworzenie się polskiej armii, tuż po wyzwoleniu nakręcił przejmujący obraz „Majdanek – cmentarzysko Europy”. Był bardzo gorliwy, więc wyznaczono mu rolę oficera oświatowego. Miał być jednym z tych namaszczonych przez Stalina, którzy stworzą w Polsce nowe elity władzy. Stalin znakomicie zdawał sobie sprawę z propagandowo-wychowawczej siły filmowego przekazu, więc Fordowi – już w randze pułkownika – w 1945 r. powierzono funkcję dyrektora Filmu Polskiego. Natychmiast urósł we własnych oczach i dał to odczuć swojemu środowisku. – Jeśli przed wojną był po prostu kolegą – wspominała inna zasłużona komunistka, reżyser Wanda Jakubowska – to po wojnie stał się dla nas Pułkownikiem. Był niemal panem życia i śmierci polskich filmowców i bez skrupułów korzystał z tej władzy, eliminując konkurencję. – Ford był niezwykle współczujący i życzliwy każdemu, kto nie dawał sobie rady i tonął. Na przykład tonął w basenie – ironizował prof. Edward Zajiček, wykładowca PWSTiF w Łodzi. – Ale jak zobaczył, że ktoś samodzielnie pływa i to jeszcze szybciej od niego, to nie daj Boże. Pomagał tylko słabszym od siebie, podporządkowując ich sobie całkowicie. W książce „Poza ekranem. Kinematografia polska 1918-1991” Edward Zajiček pisze, że Ford tak długo nakazywał robić poprawki, aż zniechęcony scenarzysta zgadzał się sprzedać mu swój scenariusz za grosze. W ten sposób na przykład „odkupił” od Ludwika Starskiego projekt filmu o Januszu Korczaku i od Stanisława Urbanowicza pomysł na „Moniuszkę”. Ta sztuczka nie udała się z ekranizacją wspomnień Władysława Szpilmana „Śmierć miasta 1939-1945”, więc nie pozwolił na skierowanie projektu do produkcji. – Był po prostu obsesyjnie zazdrosny – twierdzi reżyser Kazimierz Kutz. W 1946 r. Ford utrącił projekt ekranizacji „Placówki” Bolesława Prusa, który chciał realizować zdolny reżyser Jerzy Gabryelski. Ale na tym się nie skończyło. Ponieważ Gabryelski miał także zamiar walczyć o emisję swojego filmu o powstaniu warszawskim, bo towarzyszył powstańcom z kamerą przez wszystkie 63 dni walki, Ford go zadenuncjował. Nie dość, że wyrastał mu zdolny konkurent, to jeszcze czarny reakcjonista. Gabryelski znalazł się w stalinowskim więzieniu, gdzie spędził trzy miesiące. Przeżył tortury, a po wyjściu nie pozwolono mu już robić filmów fabularnych. W 1965 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Inny z szykanowanych przez reżysera artystów, Antoni Bohdziewicz, w końcu nie wytrzymał i odsunięty od prowadzenia kursu dla przyszłych filmowców napisał do Forda: „Jest Pan złym dyrektorem przedsiębiorstwa i tego nie da się dłużej schować pod korcem… Panie Aleksandrze, Pan wcale nie posiada zdolności organizowania, kierowania, rządzenia, jest Pan zmienny, kapryśny, chwiejny, łatwo Pan ulega złudzeniom (że wszystko jest dobrze), bardzo często bierze Pan fikcję za rzeczywistość”. Mocodawcy Forda też się szybko zorientowali, że w Filmie Polskim źle się dzieje. Ford kierował do realizacji bardzo niewiele scenariuszy. Kontrola Rady Państwa ujawniła też, że w zarządzanym przez Forda przedsiębiorstwie fałszowano dokumenty i wypłacano na lewo pensje. W 1947 r. reżyser został więc odsunięty od kierowania Filmem Polskim, ale nadal kręcił filmy. W 1948 r. powstała wielokrotnie przemontowywana „Ulica Graniczna”, nazwana przez Marię Dąbrowską antypolską, o trudnych polsko-żydowskich relacjach, którą z obawy o antysemickie reakcje Ford nakręcił w Czechosłowacji. Jego władza i wpływy w kinie nadal były ogromne. Do przezwiska Pułkownik doszły więc kolejne: Car i Dyktator. Był początek sierpnia 1959 r., gdy w malowniczych plenerach Malborka i Starogardu Gdańskiego rozłożyło się filmowe miasteczko z tysiącem statystów i ponad 300 końmi. Ekipa filmowa z reżyserem Aleksandrem Fordem, wyposażona w najnowocześniejszy sprzęt, w tym kupione specjalnie na tę okazję szerokokątne obiektywy, przystąpiła do realizacji „Krzyżaków”. Film – jeden z pierwszych kolorowych w polskiej kinematografii – postanowiono kręcić na amerykańskiej taśmie Eastman, żeby nie korzystać z niemieckiej Agfy, w myśl zasady: „nie będzie Niemiec pluł nam w twarz” – ani ten walczący mieczem w średniowieczu, ani ten posiadający najnowszą technologię. Film by nie powstał, gdyby nie życzenie Władysława Gomułki. Zbliżała się 550. rocznica bitwy pod Grunwaldem i Gomułka doszedł do wniosku, że to znakomita okazja do antyniemieckiej propagandy. Niemcy zachodnie, z prezydentem Konradem Adenauerem, jeszcze się wahały z uznaniem naszej granicy na Odrze i Nysie, więc warto było przypomnieć Polakom, że wciąż stanowią zagrożenie. Krzyżacy – których uważano za protoplastów nazistów, znakomicie nadawali się do tego, żeby utrwalić wizerunek złego Niemca, który od tysiąca lat niszczy Polskę. Na ekranizację prozy Sienkiewicza Ford dostał 30 milionów złotych, tyle, ile wystarczyłoby na 11 innych filmów. Dzień i noc pracowały setki konsultantów, przygotowano 18 tysięcy kostiumów. Film powstał w niecały rok, i tak jak planowano, pierwszy pokaz odbył się w łódzkiej Hali Sportowej w 550. rocznicę bitwy pod Grunwaldem 15 lipca 1960 r. Tylko w ciągu czterech miesięcy obejrzało go 2 mln widzów. Aktorzy, a szczególnie statyści, byli zachwyceni „miłym panem” reżyserem. Ford dobrze wiedział, czego wymagać od aktora i jak zagadać do wózkarza, żeby pracował jak w amerykańskim filmie – wspomina w filmie Stanisława Janickiego „Kochany i nienawidzony” Beata Tyszkiewicz. Wiedział na przykład, że żona wózkarza ma na imię Gabriela i że zwichnęła nogę, więc gdy go o to pytał, ten zwykły wózkarz rozpływał się w zachwytach. A to był tylko trik. Mieczysław Kalenik, czyli Zbyszko z Bogdańca, wspominał: – Na każdą moją propozycję aktorską mówił: „Mieteczku, bardzo dobrze, bardzo dobrze. Tylko wiesz, bo mnie to się nie będzie w ogóle zgadzało w obrazie. Musisz się tutaj zatrzymać i dopiero w takiej sytuacji rób to, o czym mówisz”. Miałem poczucie, że wiele proponuję, a tak naprawdę poddawałem się za każdym razem sugestiom Aleksandra Forda. Wielka sztuka reżyserowania… Potwornie naraził się Fordowi krytyk Krzysztof Teodor Toeplitz, szydząc z gumowych mieczy i plastikowych zbroi rycerzy, więc gdy podczas zabawy sylwestrowej podszedł, żeby złożyć reżyserowi najlepsze życzenia, ten odpalił: „A ja panu niczego dobrego nie życzę”. Był zajadły i pamiętliwy – wspominał Toeplitz. Ford spełnił nadzieje, jakie pokładała w nim władza, i po kompromitacji z „Ósmym dniem tygodnia” w pełni się zrehabilitował. Nikogo to nie dziwiło. Już parę lat wcześniej Leopold Tyrmand w „Dzienniku 1954”, odnosząc się do „Piątki z ulicy Barskiej”, pisał, że Ford jest koniunkturalistą i że dla nagród i zaszczytów zrobi wszystko. „Jego głównym celem są wyjazdy do Cannes, dobra materialne, własne możnowładztwo w Łodzi, polsko-komunistycznym Hollywoodzie na jego miarę. Ford ma metodę – pisał Tyrmand – potrafi tak skumulować fałsz, że nic się odkłamać nie daje, trzeba umieć przekreślić całość, a to dla prostego człowieka nie takie proste, bowiem Ford tu i ówdzie wsadzi jakiś ozdobnik, jakieś wesele, jakiś korowód pełen filmowej dynamiki, i szary człowiek macha ręką na cuchnące kłamstwo, zadowolony, że coś miga, coś się kręci”. Po „Krzyżakach” Ford miał przed sobą jeszcze osiem lat spokoju. Aż w marcu 1968 r. rozpętała się antysemicka nagonka. A Ford był Żydem. Nazywał się Mosze Lifszyc, był synem biednego majstra z łódzkiej fabryki włókienniczej i zrobił w życiu wszystko, żeby samemu nie doświadczyć biedy. Uwielbiał luksus, dobre samochody i piękne kobiety, które lgnęły do niego, mimo że miał nie więcej niż 160 cm wzrostu i z wyglądu – jak pisał jeden z zagranicznych reporterów – przypominał Groucho Marxa. Kiedy zbierał hołdy za „Krzyżaków”, był już po raz drugi żonaty z młodszą o 30 lat amerykańską aktorką Eleanor Griswold. Swoją pierwszą żonę Janinę Wieczerzyńską, którą poznał w Rosji, nad Oką, (została tam wywieziona z Lublina), po kilkunastu latach małżeństwa wyrzucił z domu, każąc jej zamieszkać w hotelu. Ich syn – Aleksander junior – nigdy mu tego nie wybaczył. Z Eleanor związał się w atmosferze skandalu. Amerykanka była wówczas żoną krytyka filmowego Zygmunta Kałużyńskiego, ale zostawiła go dla Forda. I to ona poradziła mu, żeby wyjechali z Polski, gdy Fordowi odebrano legitymację partyjną, rozwiązano Zespół Studio i wstrzymano produkcję jego filmu „Doktor Korczak”. – Ekipa robotników rozebrała dekoracje w popłochu, w ciągu jednej nocy i to był przejmujący widok – wspominał Andrzej Wajda. Gdy Ford w kompletnym szoku zastanawiał się, co robić, środowisko filmowców milczało. Nikt się nie ujął za „wichrzycielem”. Ludzie nie tylko nie chcieli się narażać, ale wielu czuło satysfakcję, że wreszcie powinęła mu się noga. Za radą Eleanor w 1968 r. Ford pozbawiony możliwości reżyserowania wyjechał z Polski. Próbował osiąść w Izraelu, Niemczech, Austrii. W końcu wybrał Kopenhagę, ale nigdzie nie mógł się odnaleźć. Dlatego postanowił wrócić, ale zgody na powrót odmówił mu ponoć osobiście sam Edward Gierek. Na emigracji nakręcił jeszcze dwa uznane za słabe filmy, zaczął wpadać w coraz głębszą depresję. Eleanor źle to znosiła. Po jego pierwszej próbie samobójczej zabrała trójkę ich dzieci (dwie córki i syna) i wyjechała do Stanów. Wkrótce potem wystąpiła o separację. Ford odwiedzał rodzinę w Naples na Florydzie, ale nie mógł już nawiązać więzi ani z żoną, ani z dziećmi. 14 lutego 1980 r. odbyła się jego rozprawa rozwodowa, a sześć tygodni później, 4 kwietnia o 4 nad ranem Ford nagrał pożegnalną taśmę adresowaną do rodziny i w tanim hotelu Suntide w Naples popełnił samobójstwo. Pokojówka znalazła go wiszącego na żyrandolu. Na stole leżało 100 dolarów i kartka: „Odchodzę, proszę po mnie posprzątać”. Korzystałam z: Janusz Skwara – „Zerwany film. Szkice do portretu Jerzego Gabryelskiego”, Nowy Jork, 1999 r. Edward Zajiček „Poza ekranem. Kinematografia polska 1918-2013”, Filmoteka Narodowa, 1992 r., film „Kochany i nienawidzony. Dramat życia i śmierci twórcy „Krzyżaków” w reż. Stanisława Janickiego, 2002 r. MARTA GRZYWACZ. Dziennikarka, autorka książki „Obrońca skarbów. Karol Estreicher – w poszukiwaniu zagrabionych dzieł sztuki".„Fot. Andrzej Kossobudzki-Orłowski/Fotonova, Edward Hartwig/Filmoteka Narodowa, archiwum prywatne” Rolnik wykorzystał zamieszanie związane z wyjazdem "rycerzy", którzy brali udział w tegorocznej inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i ukradł fragment ogrodzenia otaczającego pole. Jak informuje policja, 66-latek chciał wykorzystać drewniane pale na opał. Teraz stanie przed informuje policja, w niedzielę - nazajutrz po inscenizacji bitwy z 1410 roku na Polach Grunwaldu (województwo warmińsko-mazurskie) - doszło do kradzieży części ogrodzenia odgradzającego rekonstruktorów od policji 66-letni mieszkaniec gminy Grunwald skorzystał z zamieszania związanego z wyjazdem rekonstruktorów i pracami porządkowymi po obchodach. Przyjechał traktorem i rozebrał część drewnianego ogrodzenia, które odgradzało widzów od walczących wojsk polskich i planował wykorzystać drewno jako opałO kradzieży powiadomił organizator historycznej inscenizacji, który oszacował szkody na sześć tysięcy złotych. Sprawcę ustalili policjanci z posterunku w Stębarku, a ogrodzenie udało się Skradzione żerdzie podejrzany zabrał na swoją posesję. Planował wykorzystać to drewno jako opał - przekazała mediom aspirant Anna Karczewska z ostródzkiej usłyszał zarzut kradzieży. Przyznał się do tego czynu, będzie odpowiadał przed sądem. Za kradzież grozi kara do pięciu lat fragment ogrodzenia inscenizacji bitwy pod GrunwaldemKPP w OstródzieOrganizator wydarzenia: mógł zapytaćJak powiedział dziennikarzom prezes Fundacji "Grunwald 1410" Henryk Kacprzyk, organizatorzy po zakończeniu imprezy zwykle pozwalają okolicznym mieszkańcom wykorzystywać na opał pozostałości ogrodzenia czy drewniane elementy obozu rycerskiego, które nie będą przydatne za rok. Jednak - jak zaznaczył - warunkiem jest wcześniejsze uzyskanie zgody od fundacji. Tegoroczna inscenizacja bitwy odbyła się z udziałem blisko dwóch tysięcy rekonstruktorów z bractw rycerskich, a obejrzało ją ponad 20 tysięcy Pomorze, PAPŹródło zdjęcia głównego: KPP w Ostródzie PKO Ekstraklasa, 1. kolejka Koniec meczu 2022-07-17 12:30 Radomiak Radom Miedź Legnica Dziękujemy za śledzenie naszej relacji i życzymy udanej niedzieli! Za tydzień Radomiak pojedzie do Mielca na mecz ze Stalą, natomiast Miedź Legnica na własnym stadionie podejmie Lecha Poznań. Oceny piłkarzy po meczu Radomiak Radom - Miedź Legnica (w skali 1-6):Radomiak Radom Gabriel Kobylak - 3Mateusz Grzybek - 3, (Dariusz Pawłowski - 3)Raphael Rossi - 4Mateusz Cichocki - 3, (Pedro Justiniano - 3)Dawid Abramowicz - 5Daniel Łukasik - 3Thabo Cele - 4Filipe Nascimento - 3, (Michał Feliks - 3)Leandro - 4, (Lisandro Semedo - 4)Roberto Alves - 4Luis Machado - 3, (Daniel Pik - 2) Miedź Legnica Paweł Lenarcik - 3Jens Martin Gammelby - 3Nemanja Mijusković - 1Jon Aurtenetxe - 3Hubert Matynia - 3Szymon Matuszek - 3Maciej Śliwa - 4, (Olaf Kobacki - bez oceny)Chuca - 4, (Levent Gulen - 3)Maxime Dominguez - 3, (Jeronimo Cacciabue - 3)Kamil Zapolnik - 3, (Michael Kostka - bez oceny)Angelo Henriquez - 3, (Koldo Obieta - 3) Radomiak w drugiej połowie był zdecydowanie lepszy, ale nie potrafił wygrać tego spotkania. Jeśli chodzi o gości to warto pochwalić przede wszystkim młodego Macieja Śliwę za piękną bramkę. Koniec meczu w Radomiu! Radomiak po dobrym meczu remisuje z Miedzią Legnica 1:1. Dawid Abramowicz zagrał w pole karne Miedzi na głowę Mateusza Grzybka, a ten uderzył tuż nad poprzeczką! Koldo Obieta został ukarany żółtą kartką. Do podstawowego czasu gry arbiter doliczył co najmniej cztery minuty. Hubert Matynia został ukarany żółtą kartką za grę na czas. Miedź Legnica praktycznie tylko się broni, ale wciąż utrzymuje remis. Końcówka meczu jest bardzo interesująca. Radomiak walczy o zwycięskiego gola, ale goście teraz mądrze się bronią. Natomiast Michael Kostka pojawił się w miejsce Kamila Zapolnika. Dwie zmiany w szeregach gości. Olaf Kobacki zmienił Macieja Śliwę Dawid Abramowicz dostał piłkę po lewej stronie boiska, wpadł w pole karne i potężnym strzałem w samo okienko bramki pokonał Pawła Lenarcika! GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOL!!!!!!!! Pięknym trafieniem Dawid Abramowicz doprowadza do wyrównania!!! Roberto Alves uderzył z rzutu wolnego w mur graczy Miedzi. Ostry faul tuż przed polem karnym Miedzi Legnica i gospodarze będą mieli znakomitą szansę na wyrównanie! Natomiast Pedro Justiniano pojawił się w miejsce Mateusza Cichockiego. Ostatnie dwie zmiany w składzie gospodarzy. Dariusz Pawłowski zmienił Mateusza Grzybka Maciej Śliwa sfaulował rywala w polu karnym Radomiaka i do tego sam ucierpiał. Natomiast Jeronimo Cacciabue pojawił się w miejsce Maximea Domingueza. Dwie zmiany w Radomiaku Radom. Koldo Obieta zmienił Angelo Henriqueza W drużynie Radomiaka Radom Lisandro Semedo pojawia się w miejsce Leandro. Roberto Alves stanął przed szansą na bramkę wyrównującą, ale gracz Radomiaka trafił tylko w słupek bramki rywali! Leandro został ukarany żółtą kartką. Leandro oddał strzał z dystansu, ale trafił w jednego z obrońców rywali będącego w polu karnym. W drużynie Miedzi Legnica Levent Gulen zmienił Chucę. Nemanja Mijusković zostaje ukarany drugą żółtą kartką i musi opuścić boisko! Natomiast Michał Feliks pojawił się za Filipe Nascimento. Dwie zmiany w Radomiaku Radom. Daniel Pik zmienił Luisa Machado Po dośrodkowaniu z prawej strony boiska piłka trafiła nieco za plecy Macieja Śliwy, ale ten cudownym strzałem przewrotką wpakował piłkę do bramki rywali! GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOL!!!!!!! Maciej Śliwa otwiera wynik spotkania piękną przewrotką! Filipe Nascimento dostał piłkę w polu karnym Miedzi, ale uderzył wprost w bramkarza! Chuca zdecydował się na strzał z dystansu i z ogromnymi problemami interweniował Gabriel Kobylak! Druga strona pola karnego, Dawid Abramowicz popędził skrzydłem i dośrodkował w pole karne, ale wprost w ręce Pawła Lenarcika. Zagranie z rzutu wolnego zupełnie nieudane i od bramki rozpocznie Paweł Lenarcik. Leandro popędził prawą stroną boiska i wywalczył rzut wolny blisko pola karnego rywali. Rozpoczynamy drugą połowę meczu! Piłkarze obu zespołów wracają na murawę stadionu w Radomiu. Za moment wznowimy rywalizację. Na relację z drugiej części spotkania zapraszamy już za kilkanaście minut. Koniec pierwszej połowy meczu w Radomiu. Do przerwy bezbramkowy remis. Luis Machado popędził z kontratakiem, ale w ostatnim momencie zagrał pod nogi rywala. Chuca został ukarany żółtą kartką za faul w środku pola. Ponownie zakotłowało się pod bramką Miedzi, ale teraz żaden z graczy gospodarzy nie zdołał dojść do pozycji strzeleckiej. Leandro popędził prawą stroną boiska, wpadł w pole karne Miedzi, ale tam łatwo stracił piłkę. Kolejne dośrodkowanie w pole karne gości, ale tam pewnie interweniował Paweł Lenarcik. Dośrodkowanie z rzutu rożnego trafiło do Filipe Nascimento, ale ten uderzył bardzo niecelnie. Leandro dostał piłkę w polu karnym Miedzi, oddał strzał wprost w bramkarza, ale zawodnik gospodarzy był na ewidentnym spalonym. Dawid Abramowicz znowu popędził skrzydłem, ale zagrał niedokładnie. Szybki kontratak Radomiaka, ale w decydującym momencie Leandro stracił piłkę. Uderzenie z rzutu wolnego trafiło wprost w mur. Nemanja Mijusković został ukarany żółtą kartką za faul tuż pod własnym polem karnym. Dynamiczna akcja gospodarzy, Dawid Abramowicz dośrodkował z lewej strony do Luisa Machado, ale ten uderzył bardzo niecelnie. Kamil Zapolnik ucierpiał po starciu z jednym z rywali. Nieco uspokoiła nam się sytuacja boiskowa. Oba zespoły rozgrywają piłkę w środku pola. Znakomite dośrodkowanie ze skrzydła w pole karne Miedzi trafiło do Raphaela Rossiego, ten uderzył mocno, ale minimalnie niecelnie! Dawid Abramowicz dostał piłkę po lewej stronie boiska, zagrał w pole karne rywali, ale tam gospodarze wybili piłkę na rzut rożny. Zagranie w pole karne Radomiaka, ale tam żaden z graczy gości nie zdołał dopaść do piłki. Nie ma rzutu karnego dla Radomiaka! Filipe Nascimento upadł w polu karnym, podniósł się krzyk piłkarzy i kibiców, ale arbiter nie zdecydował się podyktować rzutu karnego, ale arbiter na pewno sprawdzi sytuację w systemie VAR. Na razie Miedź Legnica wciąż utrzymuje się na połowie rywali, ale teraz Radomiak już prezentuje szczelniejszą obronę. Znakomicie rozpoczęła to spotkanie Miedź Legnica. Po ofensywnej akcji piłka trafiła do Chuci, ten uderzył mocno i świetną interwencją popisał się Gabriel Kobylak! Rozpoczynamy niedzielne granie w 1. kolejce PKO Ekstraklasy! Piłkarze obu zespołów pojawiają się już na murawie stadionu w Radomiu. Za chwilę rozpoczniemy rywalizację. Natomiast tak prezentuje się skład Miedzi Legnica: Oto skład Radomiaka Radom na pierwszy mecz w tym sezonie w PKO Ekstraklasie: Po raz ostatni oba zespoły mierzyły swoje siły jeszcze w rozgrywkach Fortuna 1. Ligi w sezonie 2020/21. Wtedy w Radomiu wygrała Miedź 2:0, natomiast w Legnicy triumfował Radomiak po skromnym zwycięstwie 1:0. Natomiast Miedź Legnica w letniej przerwie wygrała z Zagłębiem Lubin 1:2 oraz przegrała z Wartą Poznań 0:1 i Slovanem Liberec aż 0:3. W okresie przygotowawczym Radomiak rozegrał aż sześć sparingów. Radomiak wygrywał z Worskłą Połtawa 2:1 i Arką Gdynia 3:2, natomiast przegrał z Górnikiem Łęczna 0:1, Lechią Gdańsk 1:2, Koroną Kielce 0:1 i również z Worskłą Połtawa 1:2. Natomiast Miedź Legnica w wielkim stylu wygrała rozgrywki Fortuna 1. Ligi. Beniaminek już na kilka kolejek przed końcem sezonu zapewnił sobie awans do PKO Ekstraklasy. Dzisiaj trafia na dobrego rywala, bo Radomiak nie jest uważany za ligowego potentata. Radomiak poprzedni sezon kończył w cieniu afery związanej ze zwolnieniem trenera Dariusza Banasika. Radomiak po fantastycznej jesieni złapał dużą zadyszkę na wiosnę, jednak zwolnienie miało dużo większe podłoże. Witamy serdecznie! W pierwszym niedzielnym meczu 1. kolejki PKO Ekstraklasy sezonu 2022/23 Radomiak Radom u siebie podejmie beniaminka, Miedź Legnica. Na relację na żywo z tego spotkania zaprasza Państwa Bartosz Głąb.

550 rocznica bitwy pod grunwaldem